over gewoontes en een wake up call

We hebben gewoontes nodig in het leven want het wiel iedere keer uitvinden is een ondoenlijke zaak. Ze af en toe tegen het licht houden – dienen ze nog steeds hun doel – is een mooi streven maar hoe vaak komt het er van? Tot je een wake up call krijgt …

Vorige maand kwam een vriendin logeren. Reuze gezellig want we hebben altijd veel bij te praten. Ze vertelde onder andere over een paar goede voornemens die gingen over ‘sleutelbeheer’ en timemanagement; onderwerpen waar ik het net over had gehad in La vie en rose. Er ontstond een boeiend gesprek over hoe gewoontes en behoeften invloed hebben op je handelen, en hoe je soms een wake up call nodig hebt om het anders te gaan doen…

sleutelzoekactie
Mijn vriendin doet iedere morgen een ‘sleutelzoekactie’. Dat kost tijd, geeft ergernis, en ze doet het al jaren zo. Ze had La vie nog niet gelezen en ik stond al bijna in de Mrs Fix It stand: nou, dan schaf je eindelijk een leuk sleutelkastje aan en is het probleem opgelost! Maar ik ken mijn vriendin als een aardig goed georganiseerd type en inderdaad, ze had haar sleutelbeheer prima voor elkaar want bij thuiskomst hangt ze de sleutels aan een daarvoor bedoelde spijker. Voor het grijpen ’s morgens, zou je denken, maar toch is ze haar sleutels, wanneer ze op het punt staat het huis te verlaten, heel regelmatig kwijt. Ra, ra hoe kan dat?

ruim op tijd én tricky
Allereerst bleek dat mijn vriendin ruim op tijd voor vertrek haar sleutels pakt en in haar hand houdt. Dat kan, maar het wordt ’tricky’ wanneer er in de minuten die resteren nog dingen moeten gebeuren. De kinderen doen vaak een appèl op haar bij het aantrekken van jassen en schoenen of de afwasmachine kan in die laatste minuten nog éven snel worden leeggehaald. Met als gevolg dat de sleutels ergens in huis belanden, en een zoekactie nodig is. Een deel van het raadsel was opgelost…

stress verzekerd
“Ik ben er ook achter gekomen dat ik de tijd die ik nog heb voordat ik de deur achter me dicht trek, vaak veel te ruim inschat. Ik denk nog gauw een klusje te kunnen doen, moet dan ineens haasten en ook nog op zoek naar die sleutels. Stress verzekerd! Ik had me voorgenomen een aantal dingen nauwkeurig te timen en dat heb ik gedaan! Het uitruimen van de afwasmachine kost me zeven minuten, een was op het rek hangen duurt tien minuten. Ik realiseer me sindsdien dat ik die karweitjes altijd heb proberen te proppen in minder tijd dan ze nodig hebben en dat ík, en niemand anders, de stress die daardoor ontstaat, creëer!”

patroon
Op mijn vraag waarom ze de neiging heeft nog éven een klusje te doen – zeer herkenbaar overigens – antwoordde ze dat in het gezin waarin ze is opgegroeid het doen van klussen erg werd gewaardeerd. Hoe meer hoe beter. En dat het voor haar een manier was om aandacht, in de vorm van complimentjes, te krijgen. “Het heeft lang geduurd voordat ik dit patroon van mezelf snapte. Mijn partner begreep nooit waarom ik, na gedane huishoudklussen, bij hem naar complimenten hengelde. Ik ben blij met het inzicht maar het is een hele toer om zo’n oude gewoonte die in een basisbehoefte voorziet – waardering en liefde ontvangen – los te laten en mezélf te waarderen om wie ik bén in plaats van wat ik doe.” Zo loste inzicht in een oud patroon een volgend deel van het raadsel ‘het zoekraken van sleutels tijdens de paar laatste minuten voor vertrek’ op.

wake up call
De wake up call kreeg m’n vriendin toen ze met haar zevenjarige zoon boodschappen ging doen bij de supermarkt. Berg je fietssleutel goed op, had ze tegen haar zoon gezegd, maar eenmaal weer buiten met twee zware boodschappentassen was de sleutel uit zijn jaszak verdwenen. “Ik werd heel boos, en heb hem terug gestuurd, de supermarkt weer in. Ik stond daar immers met die boodschappen. Gelukkig had iemand de fietssleutel gevonden en bij de servicebalie ingeleverd. Opluchting bij mijn zoon en bij mij. Eind goed al goed, dacht ik, tot mijn zoon verdrietig zei: ‘maar je deed wel heel lelijk tegen me’. Toen stond m’n hart even stil.”

spiegel
De spiegel die haar zoon haar voorhield, was behoorlijk confronterend voor m’n vriendin. Ze schakelde hem iedere morgen namelijk in bij de sleutelzoekactie en hij deed dit zonder tegenwerking. Dat ze zo tegen hem uitgevallen was, klopte niet en ze heeft dit ruiterlijk aan hem toegegeven. Tijdens een volgende fietsrit naar de supermarkt liet haar zoon haar uit eigen beweging zien dat hij zijn fietssleutel echt goed had opgeborgen, namelijk diep in de broekzak van zijn skinny jeans. “Nu moest het goedkomen, maar hoe het mogelijk was, ik weet het niet, de sleutel was na afloop weer weg. Toen heb ik op m’n tanden gebeten, een paar keer diep ingeademd, de tassen bij de fiets laten staan en zijn we met z’n tweeën naar binnen gegaan. En jawel, opnieuw had een engel de sleutel naar de balie gebracht. De winkelmedewerkster glimlachte vriendelijk en zei iets in de trant van ‘nog niet veel geleerd van de vorige keer?’ en toen dacht ik: nu is het aan mij om eerlijk te zijn over hoe de vork echt in de steel zit, en heb ik gezegd: het ligt niet allemaal aan mijn zoon hoor, hij heeft het van zijn moeder want die kan er ook wat van!”

de kern
Mijn vriendin kan op een zeer humoristische wijze over haar avonturen vertellen. Maar de kern van haar verhaal is haar duidelijk en die neemt ze serieus. Nu ze dit van zichzelf weet, wil ze er verantwoordelijkheid voor nemen om het anders te gaan doen. Ze laat inmiddels de karweitjes die meer dan vijf minuten vragen, liggen voor een later tijdstip op de dag. Ze ruimt tijd in voor de sleutelzoekactie, een vooruitgang, vindt ze zelf. Ik hoop dat het zoeken van de sleutels op termijn niet meer nodig is omdat ze zichzelf aanleert haar sleutels pas dan te pakken op het moment dat ze naar buiten gaat!

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!

terug naar opruimtips en -trucs