de kick van een tweede leven

Een favoriete koekenpan, niet eens zo oud, vertoont slijtage: de steel gaat loszitten. Je draait de schroef vast maar binnen afzienbare tijd wiebelt ie weer. Er ontstaat ergernis. Wat doe je?

Wat doe je in een tijd waarin alles te koop is, vervangbaar is? In een tijd waarin het antwoord in de winkel vaak is: “Helaas, repareren kost meer dan een nieuwe kopen”. In een tijd waarin het om die redenen weinig aantrekkelijk is om een gebroken bord te lijmen, een gat in een sok te stoppen, een versleten stoelzitting opnieuw te laten stofferen, een losse steel van een koekenpan te repareren.

verre van duurzaam
Los van het feit of je portemonnee het überhaupt toestaat dat je gewoon een nieuwe koopt, bezwaart het me dat we zo met gebruiksvoorwerpen omspringen. Het onduurzame van ons consumptiegedrag. En tegelijkertijd doe ik er zelf ook aan mee. Schaf ik een nieuw broodrooster aan wanneer de oude het begeeft. Gooi ik een paar lievelingssokken weg die beginnende gaatjes vertonen. Breng ik m’n fiets met lekke band naar een fietsenmaker die er een nieuwe binnenband inzet – ja, dat kost minder tijd en is daarom goedkoper dan het gaatje in de oude band plakken.

de tijd van mijn vader
Nee, dan de tijd van mijn vader. Tweede wereldoorlog meegemaakt. In de jaren daarvoor en daarna was er gewoon niet veel. Haalde men een gebruiksvoorwerp dat gebreken vertoonde uit elkaar, repareerde het zo goed en zo kwaad als het ging, zette het in elkaar en hoopte dan dat ie het weer deed. Mijn vader was in dat opzicht een mens van zijn generatie. Bovendien was repareren een van zijn hobby’s. En daar hoorde een grote en bonte verzameling onderdelen bij. Schroefjes, moertjes, stukjes hout, ijzer. Alles was van waarde voor mijn vader omdat ieder item precies dát onderdeel kon zijn dat hij nodig had.

overal bruikbare onderdelen
Aanwinsten voor z’n verzameling vond hij overal. Ik herinner me nog goed een bezoek van m’n ouders. Mijn vader keek door ons keukenraam naar buiten en zag twee oude stofzuigers op straat staan, bedoeld voor het grofvuil. Toen we even de stad in gingen, werden de apparaten grondig bestudeerd, wat hem een reprimande van mijn moeder bezorgde: “Láát die oude troep toch!”. Bij vertrek merkte mijn vader op – lichtelijk verbaasd, zo leek het – dat de stofzuigers waren verdwenen. Wat bleek? Ze lagen in de kofferbak van de auto… M’n vader had een dikke grijns op z’n gezicht. M’n moeder was bepaald not amused. Maar ja, er zaten natuurlijk nog allerlei bruikbare onderdelen in…

in verval
Het hele punt waarom repareren ‘in verval is geraakt’, is dat het tijd kost. Ik adviseer klanten die worstelen met een teveel aan spullen: steek geen energie in het repareren van defecte gebruiksvoorwerpen. Koop een nieuw apparaat (en verwijder het oude!). Ik geef dit advies met gemengde gevoelens – mijn voorkeur gaat natuurlijk uit naar een duurzamere oplossing – maar je kunt je tijd beter besteden aan het op orde brengen van je huis. Heb je dat eenmaal redelijk op de rails dan kun je je weer buigen over wat te doen met niet (goed) functionerende gebruiksvoorwerpen.

kick
Ik ben met de koekenpan naar een ouderwetse gereedschapswinkel gegaan. Samen met een medewerker hebben we net zo lang gepast en gemeten tot de steel met een schroef met het juiste schroefdraad en een extra ringetje weer als gegoten zat. Het vraagt wat tijd en energie maar wat geeft het een kick om een voorwerp op deze manier een tweede leven te kunnen bezorgen! Ik verliet de winkel met een brede grijns op m’n gezicht.

De losse steel van de koekenpan met een nieuwe schroef

De gerepareerde steel

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!